Όταν η εφηβεία του (εσωτερικού) παιδιού ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου στη δική μου ψυχοσύνθεση...

​«Περνά την κρίση της εφηβείας του καθυστερημένα», «παλινδρομεί στη νιότη του», «ποιος/α νομίζει ότι είναι; πάνε αυτά, πέρασαν τα νιάτα», τέτοια και λοιπά ολίγον σαρκαστικά σχόλια λέμε οι «ώριμοι ενήλικες» για κάποιον που η συμπεριφορά του παραπέμπει σε αναζήτηση της επαφής με τη νεότητά του. Εξάλλου αυτό αντιπροσώπευε και η Ήβη, η θέα της νεότητας. Τυχαία άραγε την παντρεύτηκε ο ημίθεος τρανός Ηρακλής όταν πια ανέβηκε στους ουρανούς και τον καλοδέχτηκε ακόμα και η Ήρα;

​Αυτή όμως η κρίση μετα-εφηβείας όπως τη λέμε, που βιώνει ένας ενήλικας έχει πολλά πρόσωπα. Δεν είναι απλά η αναζήτηση τρόπων να έρθει σε επαφή με τη «χαμένη, παρεξηγημένη, ξεχασμένη, καταπιεσμένη του νιότη και να πιάσει πάλι το νήμα του ενθουσιασμού για τη ζωή και τη χαρά της παρορμητικότητας».  Αυτό, είναι το μεγαλείο της καθώς έχουμε όλοι και πάντα το δικαίωμα στο πάθος για τη ζωή.

Η εφηβεία (και εννοείται η μετα-εφηβεία) όμως έχει και αυτή στον κόσμο μας των δίπολων, το «σκοτεινό» της πρόσωπο. Και αυτό ένας έφηβος το βιώνει πολύυυυυυ δυνατά. Είναι το πρόσωπο που ο ενήλικας αναζητητής της εφηβικής νιότης είτε το θέλει να το ξεχάσει και να το κοιμίσει πάλι, είτε θέλει να το ξεπεράσει, να το προσπεράσει και να ασχοληθεί μόνο με τη χαρά και το σβήσιμο των ρυτίδων έκφρασης.

Αυτό το σκοτεινό λοιπόν πρόσωπο μένει στη σκιά. Εκεί φαίνεται καλύτερα. Αναφέρομαι στη μαύρη εκείνη σκιά που αναζητά φορτικά απαντήσεις, μας πιάνει από το λαιμό και αμείλικτα μας χτυπά στα βράχια της μοναξιάς, της απόγνωσης, του λυγμού που δε βγαίνει. Δεν κλαίει εύκολα ο έφηβος – τουλάχιστον όχι μπροστά στον άλλον. Κλαίει τόσο πολύ μόνος του που στεγνώνουν τα μάτια του όταν τον κοιτάς.

Ας δούμε τα πράγματα μεταχρονολογημένα: Τι γίνεται με τον ενήλικα (μετα) έφηβο; Τι κάνει για να μην κλάψει όταν κι εκείνος νιώσει μόνος, νιώσει ματαιωμένος, όταν νιώσει ανήμπορος να αλλάξει τον κόσμο όπως ρομαντικά νόμιζε, ευάλωτος επειδή είναι ευαίσθητος (ακόμα) και αναζητά (ακόμα) το ζεστά σταθερό βλέμμα, το απαλά στιβαρό  άγγιγμα, την ελευθερία να υπάρχει όπως είναι; με τη μη τελειότητά του, την άνευ όρων αποδοχή του; 

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο θέσεις – όταν η επώδυνη αυτή εμπειρία του μετουσιώνεται σε διάκριση και αποφασίζει να πάρει στα χέρια του την ευθύνη του εαυτού του και μόνο, να αναλάβει την ευθύνη των δικών του και μόνο συναισθημάτων και πράξεων και επ’ ουδενί του άλλου, πονά και μαζί με το βίωμα αυτό του πόνου συνειδητά αφήνει να πέσει κάτω η κριτική, η άποψη, η νοητική επένδυση της κάθε του κίνησης και επιλέγει να μείνει στο βίωμα της στιγμής. Αυτής που έρχεται και παρέρχεται έτσι απλά. Παρατηρεί. Παρατηρεί τις ανάγκες και μένει να αφουγκραστεί και να ενδυναμώσει το συναίσθημα της στιγμής που συνάντησε την ομορφιά του εαυτού του, του σώματός του. Μία στιγμή. Αυτή τη στιγμή. Την επαναφέρει στο μυαλό και την αφήνει να τον πλημμυρίσει. Να δημιουργήσει εντύπωμα. Να αφήσει τα ίχνη της. Που σε αυτά θα περπατήσει πάλι όταν έρθει η άλλη, η δύσκολη, η σκοτεινή ώρα. Η θέση αυτή είναι  «στην καλή των περιπτώσεων», όπου ο ενήλικας μετα-έφηβος αναγνωρίζει ότι έχει στο δισάκι του εργαλεία που αποκόμισε από τη μέχρι στιγμή πορεία του.

 

Αυτή η στάση –το εν δυνάμει της – θα το βρείτε εικονογραφικά στην πρώτη (0) κάρτα, την κάρτα του Τρελού στην Ταρώ, την τράπουλα των αρχετυπικών συμβόλων που απεικονίζει το ταξίδι, την Οδύσσεια του ανθρώπου προς την αυτοπραγμάτωσή του. Ο τρελός στο δισάκι του έχει τα εργαλεία από όοοολη την πορεία του.

Στη σκηνή όμως αυτή είναι κάτι άλλο σημαντικό. Είναι μετέωρος ο ήρωας. Όπως μετέωρος νιώθει ο άνθρωπος σε κάθε στιγμή μεταβατική, τότε που αφήνει μία γη και ετοιμάζεται να πατήσει ή να πηδήξει σε μία άλλη. Θα έχει αγκάθια, θα έχει βράχια, θα έχει νερό πολύ, θα είναι εύφορη και πεδινή;  Θα είναι στιγμή πτώσης ή ανύψωσης; Στιγμή φόβου και δειλίας ή ελευθερίας;

Η άλλη στάση δεν είναι πέφτω και όποιον πάρει ο χάρος. Οοοχι. Είναι να βιώσει ο ενήλικας (μετα) έφηβος αυτό που τεχνηέντως ίσως και να απωθεί. Όλο το συναισθηματικό κυκεώνα που χρειάζεται πρόληψη και έγκαιρο προγραμματισμό, ή έστω έκτακτα μέτρα προστασίας.

Οι γονείς με παιδιά στην εφηβεία, αλλά και όσοι είστε πολύ κοντά σε εφήβους, είστε οι τυχεροί που σας δίνετε η ευκαιρία να (ξανά) ζήσετε τον ορυμαγδό της εφηβείας και να δώσετε νέα ευκαιρία στον εαυτό σας να αλλάξει πρότυπα συμπεριφορών χρόνια και καθηλωτικά.

Γονείς εφήβων λοιπόν, καλώς ήρθατε στην πρόσκληση της μετα-εφηβείας σας. Στην πρόσκληση να συνοδέψετε, τον έφηβο γιο ή κόρη σας σε αυτή την πρόκληση για εκείνον αλλά και για εσάς και ναι, για  όλο το σύστημα.

Πάρτε μία ανάσα και αφήστε να οραματιστείτε την εικόνα…

Πέφτει…., πέφτει στο κενό.

Ελεύθερη πτώση κάνει. Ζαλίζεται, τα πάντα γυρνούν, του έρχεται ναυτία, πισωπατά λίγο, βρίσκει κάπως τα λογικά του, συνειδητοποιεί ότι το οραματιζόταν όλο αυτό, αλλά δεν πάει πίσω. Έχει ανέβει τώρα. Μπροστά του είναι όντως το κενό, δειλιάζει, τρέμουν τα πόδια του, γυρίζει και κοιτάζει, μία πίσω του, εσένα την ασφάλειά του, μία μπροστά, το φοβιστικό άγνωστο. Του δείχνεις το αλεξίπτωτο. Τον παροτρύνεις, ενώ θες να τον τραβήξεις όσο πιο κοντά σου γίνεται.

- Άστο, άλλη φορά. Έλα, θα πέσουμε μαζί κάποια στιγμή. Δε χάλασε κι ο κόσμος αν δε γίνει τώρα. Μην πιέζεσαι.

Και κάπου εκεί αρχίζεις να ζορίζεσαι. Αμφιθυμικά συναισθήματα σε κατακλύζουν.

• Εγώ; Έχω πέσει εγώ; Το έχω περάσει αυτό το στάδιο, αυτή την μύηση στην αδρεναλίνη του αφήματος; Έχω νιώσει τη λύτρωση του μετά; Έχω απολαύσει τη διαδικασία ή μήπως έχω βαρίδια που με κρατάνε και δεν αφήνομαι να το χαρώ; Πέφτω σφιγμένος μήπως; Μήπως έχω χτυπήσει πέφτοντας; Και κάπου εκεί που είσαι χαμένος πέφτεις και ξεχνάς το αλεξίπτωτό σου. Στροβιλίζεσαι στη δίνη, τα άκρα σου κεραίες που δείχνουν τα σημεία του ορίζοντα.

Δεν έχει συνέχεια γιατί κάπου εκεί σκουπίζεις τα δάκρυα που τρέχουν βρύσες ανοιχτές και θυμάσαι ότι η καταιγίδα φέρνει το ουράνιο τόξο. Αφήνεις το νεανικό ρομαντισμό με την σουρεάλ τραγικότητά του και στέκεσαι στον καμβά της ρεαλιστικής απεικόνισης των συμβάντων. Βεβιασμένο το χαμόγελο και διστακτικό το χάδι. ΣΕ ΑΓΑΠΩ πιτσιρίκι μου, ψελλίζεις. Είμαι εδώ για να σου βάζω το αλεξίπτωτο κάθε φορά και να σε σιγουρεύω ότι θα ανοίξει.  Θα πετάξω κι εγώ παρέα. Όχι μαζί σου. Όχι μπροστά ή πίσω σου. Λίγο πιο δίπλα, έτσι για να έχεις χώρο – το χώρο σου. Να εξερευνήσεις εσύ το εγχείρημα, να το κάνεις δικό σου. Θα πετάξω μαζί σου και θα προσγειωθώ πρώτος για να σε καλωσορίσω αγάπη μου όταν πατήσεις κι εσύ στο στέρεο έδαφος. Τότε θα ξέρεις. Θα έχεις πάρει γεύση από πτήσεις από-γειωτικές.

… Κι εδώ τα έντονα φαινόμενα ησυχάζουν κι απομακρύνονται.. αίθριος ο καιρός και πάλι.

Εις το επανιδείν,