Απελευθερώνοντας εμπόδια ...για το καλό μου!

Picture
«Κάνω το δικό μου και εσύ κάνεις το δικό σου
Δεν υπάρχω σε αυτό τον κόσμο για να ζήσω σύμφωνα με τις δικές σου προσδοκίες,
Και εσύ δεν είσαι σε αυτόν τον κόσμο για να ζήσεις σύμφωνα με τις δικές μου.
Εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ,
Και αν κατά τύχη βρούμε ο ένας τον άλλο, θα είναι πολύ ωραία,
Εάν όχι, δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό…»

                               Gestalt Therapy Verbatim,   “Η Προσευχή του Fritz Perls”, 1969

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για να επιτρέψουμε στη χαρά να μας επισκεφτεί είναι ο αγώνας για την εκπλήρωση των υψηλών μας προσδοκιών. Και λέγοντας αγώνας, αναφέρομαι στο βαρύ φορτίο να φέρουμε εις πέρας όχι τα δικά μας όνειρα αλλά αυτά που έχουν γίνει δικά μας για χάρη της αγάπης μας σε αυτούς που ονειρεύονται για εμάς τα καλύτερα.
«Ονειρεύονται και κοπιάζουν να φτιάξουν έναν κόσμο για μένα, όμως χωρίς εμένα».
Με τις καλύτερες των προθέσεων ανατρεφόμαστε και παίρνουμε εφόδια για να βρούμε το δρόμο μας. Έχεις αναρωτηθείς για ποιον χτυπά η καμπάνα, όταν αυτή ηχήσει μέσα σου, όχι χαρμόσυνα αλλά με ήχο στεγνό, υπόκωφο, με ήχο που σε κάνει να ανατριχιάσεις και να νιώσεις τη ματαιότητα των κόπων σου, των αξιέπαινων προσπαθειών σου που όμως δεν φτάνουν για να σε κάνουν τελικά έναν χαρούμενο κι ελεύθερο άνθρωπο.

Σήμερα οι γονείς είστε πολύ επάνω στις ανάγκες των παιδιών, έχετε χρόνο και διάθεση να τα υποστηρίξετε, να τους βρείτε διεξόδους, να τα σώσετε δίνοντάς τους λύσεις, τα όρια μεταξύ της αυτοδυναμίας των νέων και της αποδυνάμωσής τους γίνονται δυσδιάκριτα.
Picture
Αν όμως μεταξύ μας σε ρωτήσω,
  • Για ποιον το κάνεις; Γιατί κόπτεσαι τόσο πολύ για τη ζωή του, για τις επιλογές του, για να του φτιάξεις το πλάνο, το πρόγραμμα, την τσάντα, το πρωινό; Γιατί αγωνιάς αν θα του δώσεις τα καλύτερα και πληρέστερα εφόδια; Γιατί έχει άγχος ο άριστος μαθητής αφού είναι άριστος; Γιατί δεν δείχνει ευχαριστημένος και βιώνει αγωνία, θυμό, ανεπάρκεια, αναξιότητα;

Τι θα αντέξεις να απαντήσεις; Όχι σε μένα, στον εαυτό σου το ίδιο. Θα αντέξεις να σε ακούσεις να λες κάτι πέρα από το «για το καλό του;»
«Για το καλό μου… ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου»

ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΕΙΤΕ. Για ποιον ειλικρινά το κάνετε; Ποιος περιμένετε να πειστεί ότι εσείς είστε άξιος; Πόσο μετρά στο χρηματιστήριο αξιών της ζωής σας, η επιτυχία; Και με ποιο τίμημα;

Γιατί αν το τίμημα είναι η συρρίκνωση του εαυτού μου και το ξεπούλημα των προσωπικών αναγκών και ονείρων για το κέρδος το παράπλευρο τότε ξανασκεφτείτε το.

Μείνετε σε ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ. Θυμηθείτε στιγμές που νιώσατε περήφανοι που το καμάρι σας τα πήγε καλά ή πολύ ή πάρα πολύ καλά σε κάτι. Φέρτε στο νου το χαμόγελο που διαγράφηκε στο πρόσωπό σας όταν σας έδωσαν συγχαρητήρια για την επίδοσή τους ή την παρουσία του σε μία δραστηριότητα. Και τώρα ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΊΤΕ. Είναι χαρούμενος/η αυτός ο νέος; Είναι η ψυχή του αλώβητη από δικές σας επιθυμίες και προβολές; Είναι ελεύθερος από προγονικές ανάγκες; Ή κάπου βαθειά στην καρδούλα του είναι αχνογραμμένη η φράση ‘ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΣΟΥ ΜΑΜΑ΄, ‘ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΣΟΥ ΜΠΑΜΠΑ’.

«Δε φοβάμαι τίποτε. Δεν ελπίζω τίποτε. Είμαι ελεύθερος».

Τάδε έφη ο μεγάλος μας Καζαντζάκης. Πότε όμως απελευθερώθηκε ο ίδιος από το φάντασμα του πατέρα του; Όταν εκείνος έφυγε από τη ζωή, κατά τα λεγόμενα του συγγραφέα, απελευθερώθηκε η ψυχή του. Πρόλαβε άραγε να νιώσει τη χαρά στα κατάβαθα της; Η όψη του γερασμένη και σκυθρωπή συνήθως, αφήνει ερωτηματικά στον αναζητητή.

Παιδεία είναι να δημιουργούμε ελεύθερους πολίτες - ελεύθερους ανθρώπους και όχι υποταγμένα, φοβισμένα ή αντιδραστικά άτομα.
Παιδεία είναι να αποκτήσω επίγνωση των ασυνείδητων, κρυφών μου προσδοκιών για τους απογόνους μου και να ζητήσω συγγνώμη ειλικρινή για το φορτίο που τους παρέδωσα. Είναι η δική τους ζωή και όχι η δική μου και είναι ελεύθεροι να τη ζήσουν όπως τους κάνει χαρούμενους.
«Σε απελευθερώνω αγαπημένο μου παιδί, από όλες τις κρυφές μου προσδοκίες, από την ανάγκη μου να είσαι έξυπνος, οργανωτικός, κοινωνικός, άριστος. Σε απελευθερώνω από την ανάγκη μου να γίνεις, αυτός που εγώ δεν μπόρεσα ακόμα – να γίνεις τέλειος»*

με απελευθερώνω από την ανάγκη μου να είμαι ο ιδανικός εαυτός μου – αυτός που προσπαθεί αδιάκοπα και αναντίρρητα να ανέβει στη σκηνή της ζωής για να απευθύνει το αμείλικτο ερώτημα                                            :
«Μαμά, Μπαμπά είστε τώρα περήφανοι για μένα;»


Picture

Σχόλια